گروتها ترکیباتی سازه ای می باشند که مقاومتهای بالنسبه بالائی داشته و جهت استقرار سازه ها بر روی فونداسیون به کار می روند. این ترکیبات باید خواصی داشته باشند که این نقش واسط بین فونداسیون و سازه را به خوبی اجرا کند. نخست اینکه مقاومت گروت از مقاومت فونداسیون بالاتر باشد. دوم اینکه به خوبی فضای بین سطح فونداسیون و زیر صفحه استقرار سازه و یا ستون را پر کند. این فضا معمولا کم می باشد و پس از استقرار صفحات ستون و یا پایه ماشین آلات در زیر آنها ریخته می شوند. گروتها باید بقدری روان باشند که به راحتی در زیر این صفحات حرکت کرده و آنجا را پر کنند. خصوصیت بسیار مهم دیگر گروت آنست که نباید پس از گیرش نهائی جمع شدگی داشته باشد. جمع شدگی احتمالی باعث ایجاد گپ بین صفحه ستون و گروت شده و می تواند بسیار خطرناک باشد و عملا سازه در اثر تنش می تواند آسیب ببیند.
خصوصیت مهم دیگر اینکه کیفیت گروت باید به گونه ای باشد که تا حد امکان حباب کمی در سطح ایجاد کند. هرچه حباب های سطحی گروت بالا برود، باربری مؤثر گروت به همان میزان کاهش می یابد. ممکن است گروتی که در شرایط آزمایشگاهی مقاومتهای استاندارد را کسب می کند، در زیر صفحه ستون تولید حباب زیاد کرده و مقاومت کلی آن کاهش یابد.
بسته به اینکه گروت برای تثبیت چه سازه ای به کار می رود به دو بخش اصلی تقسیم می شوند:
سازه هایی که دارای بار استاتیک می باشند مثل ستون های ساختمانها و دیگر سازه هایی که فاقد لرزش هستند. برای این گروتها از گروتهای سیمانی که هم مقاومت بالا دارند و هم ارزان قیمت می باشند استفاده می شوند.
در سازه هایی که تحت تنشهای لرزه ای و دینامیک می باشند، استفاده از گروتهای سیمانی مناسب نیست. گروتهای سیمانی به دلیل پائین بودن مقاومت خمشی و تردی بالائی که دارند تحت تنشهای دینامیک تدریجا خسته و فرسوده می شوند. برای این نوع سازه ها معمولا از کامپوزیتهای پلیمری اپوکسی و یا پلی استر استفاده می شود. این کامپوزیتها علاوه بر مقاومتهای بالای فشاری، مقاومتهای کششی و خمشی بسیار خوبی داشته و انعطاف بسیار خوبی در برابر تنشهای دینامیک دارند و لذا برای تثبیت این نوع سازه ها از گروتهای پلیمری که نوع اپوکسی بسیار رایج می باشد استفاده می شود. تثبیت ماشین آلات صنعتی سنگین با تنشهای لرزه ای بالا مثالی از این سازه ها می باشد. نقص این گروتها قیمت بالای آنها می باشد که مصرف آنها را محدود می کند.
