اتصال یک سازه بتنی به سازه جدیدی که در مجاورت آن قرار است ساخته شود یکی از موضوعاتی است که لازم است راهکار مناسبی جهت آن سنجیده شود. چنانچه مقرر باشد که سازه جدید بر سازه قدیمی تکیه کند و یا بالعکس، این دو سازه باید با مکانیسم مناسبی به یکدیگر پیوند خورده شوند تا انتقال بار، بدون گسیختگی از سازه تکیه گاه صورت پذیرد. برای اینکار به تعداد مناسب میلگرد در سازه قدیم کاشته می شود و سر آزاد این میلگردها در شبکه سازه بتنی جدید بافته می شود و بتن ریزی انجام می شود. با این روش، دو سازه قدیم و جدید به یکدیگر بافته می شوند و از یکدیگر حمایت می کنند. استقرار میلگردهای واسط در بتن قدیم باید به شکلی صورت پذیرد که مقاومت بسیار بالائی را در برابر نیروهای کششی داشته باشد ولذا نیازمند یک عامل چسباننده مناسب با قدرت بالا می باشیم که هیچ جدایشی بین میلگرد و سازه قدیم ایجاد نشود. برای اینکار کامپوزیتهای پلیمری اپوکسی بسیار رایج می باشند. این ترکیبات که از دو یا سه جزء تشکیل می شوند، طی فرآیند عمل آوری، علاوه بر اینکه خود بسیار سخت و پر مقاومت می شوند، با مقاومت بسیار بالائی نیز به سطح بتن قدیم و سطح میلگرد واکنش می دهند و هر دو را تثبیت می کنند.
