در بسیاری از سازه های بتنی، لازم است که در مقاطعی بین قطعات بتنی فاصله ایجاد شود. این فضاها به منظور از بین بردن تنشهای حرکتی ناشی از حرکت و یا تغییرات دمائی لازم می باشد و در غیاب این درزها، بتن تحت فشار های وارده به سرعت مستهلک می شود. زیبائی سطحی نفوذ پذیری در برابر آب و دیگر سیالات، و ایجاد اصطکاک با عوامل حرکتی بر روی این سطوح مشکلاتی می باشند که باید برای پر کردن آنها راهکار اندیشیده شود. برای این منظور انواع پر کننده های مناسب، بسته به نیاز آن سازه قابل استفاده می باشند. این مواد که عمدتا تحت عنوان ماستیکها معروفند، باید یک خاصیت مشترک داشته باشند و آن هم انعطاف پذیری است که مانع از تحلیل رفتن تنشهای بتن نشوند.
ماستیک های پایه قیری و پلی اورتانی در این زمینه بسیار رایج هستند که انواع پلی اورتانی از نظر قیمت و کیفیت قابل توجیه در پروژه های خاص با الزامات خاص می باشند.
