قالبهای بتن، معمولا از جنس فلز، چوب و یا مواد پلیمری می باشند که قالبهای فلزی بسیار رایج می باشند. از آنجا که محصولات واکنش هیدراتاسیون سیمان، چسبندگی بالائی داشته، می توانند به سطوح قالب چسبیده و مرحله باز کردن قالب را به مشکل بیاندازند. آسیب سطحی به بتن و همچنین به قالبها، ناشی از چسبیدگی خمیر سیمان به این سطوح می باشد که باعث آسیب سطحی بتن شده و عمر قالبها را شدیدا تحت تاثیر قرار دهند. کاهش کیفیت سطحی بتن منجر به کاهش دوام بتن اصلی شده که بسیار حائز اهمیت می باشد.
برای رفع این مشکل، استفاده از مواد رهاساز قالب (formwork release agents) بسیار رایج می باشد. این مواد قبل از بتن ریزی بر روی سطح قالبها که در تماس با بتن می باشند اعمال شده و مانع از چسبندگی بتن به سطح قالبها می شوند.
استفاده از روغن های سوخته که بر پایه روغن های مینرال می باشند به دلیل ارزانی رایج می باشد. مشکلی که این دسته رهاسازها دارند، داشتن ناخالصی های غیر قابل کنترل بوده که منجر به واکنشهای شیمیائی با سطح بتن شده و کیفیت ساختار کریستالی بتن را کاهش می دهند. اگرچه ممکن است که سطح ظاهری بتن در کوتاه مدت مناسب به نظر برسد ولی آسیب ناشی از واکنشهای ناخواسته می تواند دوام سطحی را به شدت کاهش دهد.
مواد رها ساز قالب که به وفور در دنیا مصرف می شوند از روغن های مینرال، گیاهی و بعضا ترکیبی از این دو ماده می باشند. این مواد به شکل فیزیکی و هم شیمیائی باعث عدم چسبندگی بتن شده و رهاسازی را تسهیل می کنند.
