چسب یک ماده بسیار پر مصرف در اکثر صنایع می باشد. ماموریت چسبها، ایجاد یک پیوند بین دو جسم جدا از یکدیگر می باشد. برای چسباندن دو جسم به یکدیگر شرط لازم اینست که چسب واسطی که به کار می رود قابلیت اتصال به هر دو طرف باشد. ساختار شیمیائی بتن آب دوست بوده و در سطح کریستالی، پیوندهای متعدد قطبی و آب دوست دارد. این سطوح قطبی تمایل شدیدی به اتصال پیوندهای کوالانسی و یا واندروالسی با مواد قطبی دارند. لذا چسبهای مناسب برای بتن باید این خصوصیات را داشته باشند.
در بتن چسبها با اهداف مختلف زیر به کار می روند:
- چسباندن بتن جدید به بتن قدیم و یا هر شیء دیگر. در این موارد بسته به اینکه هدف نهائی کسب چه مقاومتهائی می باشد، چسب مناسب باید انتخاب شود. در مواردی که چسباندن، صرفا نگهداری دو جسم کنار هم باشد و مقاومتهای بالای مکانیکی و مقاومت در برابر رطوبت نباشد چسبهای امولسیونی وینیلی بسیار رایج هستند. پیوند ایجاد شده توسط این چسبها از نوع واندروالسی بوده و مکانسیم چسباندن، ناشی از جاذبه های واندروالسی است که نسبت به پیوندهای کوالانسی ضعیف می باشند. این دسته چسبها نسبتا ارزان بوده و تنها مشکلی که دارند، مقاومت کم آنها در مواجهه با رطوبت می باشند.
جائی که نیاز به مقاومتهای مکانیکی بالا می باشد، چسبهای بر پایه اپوکسی باید کار شود که مکانیسم این چسبها واکنشی بوده و پیوندهای کوالانسی قوی بین چسب و سطح بتن برقرار می شود. چسبهای اپوکسی دارای گروه های عاملی فعالی می باشند که بسیار واکنش پذیر بوده و با تمام سطوحی که گروه های عاملی قطبی دارند وارد واکنش و تشکیل پیوند کوالانسی هستند که بتن نیز جزو این دسته از مواد می باشد. عیب چسبهای اپوکسی گران بودن آنهاست که استفاده از آنها در شرایط خاص توجیه اقتصادی دارد.
در مواردی که چسب در معرض آب یا بخار دائمی آب می باشد لازم است از چسبهای با مقاومت بالا در برابر هیدرولیز شدن استفاده کرد. استفاه از امولسیونهای آکریلیک و کوپلیمرهای آن برای این منظور بسیار رایج می باشند. این دسته چسبها از چسبهای بر پایه وینیلی گرانتر بوده ولی قدرت چسبندگی کمتری برای سطوح بتنی نسبت به وینیلی ها دارد و تنها مناسب برای سطوح درگیر با رطوبت می باشند.
چسباندن کاشی، سرامیک و سنگ به سطوح بتنی یکی از پرکار بردترین مصارف چسب بوده که باعث شده که این شاخه از چسبها خود یک صنعت را تشکیل بدهند. این چسبها به شکل خمیر و پودر تولید و عرضه می شوند و بر اساس اینکه برای چه کاربردی و در چه سازه ای به مصرف می رسند دسته بندی می شوند.
چسبهای کاشی و سرامیک پودری، آمیزه ای از سیمان و سنگدانه های دانه بندی شده بوده که با انواع مواد شیمیائی و پلیمر تقویت می شوند که چسبندگی و دوام بسیار بالائی به سطح اجرا شده می دهند. مهمترین عامل چسبندگی پس از خود سیمان در این چسبها، مواد پلیمری پودری می باشند که در کنار سیمان، چسبندگی بسیار بالا را به اینگونه چسبها می دهند.
