بتن پس از قالبگیری و فرآیند تراکم (ویبراسیون) باید قبل از جدایش و آب انداختگی سفت شود. گیرش بتن به دو مرحله تقسیم می شود که به گیرش اولیه و گیرش ثانویه تقسیم می شود. در گیرش اولیه، بتن از حالت پلاستیکی خارج شده و قابلیت شکل پذیری خود را از دست می دهد ولی همچنان نرم است و با فشار کمی می توان در آن تغییر شکل داد. در گیرش ثانویه بتن به حدی سخت می شود که اعمال نیروی خارجی به آن باعث شکست در بافت و ساختار آن می شود.
گیرش بتن، در اصل نتیجه واکنشهای شیمیائی بین آب و سیمان می باشد. وقتی آب و سیمان در تماس قرار می گیرند رشته ای از فعل و انفعالات بین آنها رخ می دهد که در نهایت به یک توده سخت می شود. محصول اصلی واکنش آب و سیمان که به واکنش هیدراتاسیون معروف است، تنوعی از ژل های سیلیکاتی می باشند که سطح مؤثر بسیار بالائی داشته و چسبندگی بسیار زیادی بر روی سنگدانه ها ایجاد می کنند. محصولات اصلی واکنش هیدراتاسیون که همان کلسیم سیلیکات هیدراتها می باشند، پس از گیرش اولیه شروع به تشکیل می کنند و پس از گیرش ثانویه همچنان تا مدتهای زیادی توسعه می یابند.
زمان گیرش اولیه برای مجریان عمرانی، بسیار مهم می باشد. این زمان مهلتی است که آنها دارند تا بتوانند بتن را به محل قالبگیری رسانده، پمپ کرده و متراکم کنند. این زمان برای یک بتن معمولی در دمای معتدل تقریبا بین 2.5 تا 3.5 ساعت می باشد.. لازم به ذکر است که پس از گیرش اولیه بتن، به علت از دست رفتن روانی بتن، عملاً امکان بتن ریزی از بین می رود و استفاده از آب مجدد برای روان کردن این بتن کار بیهوده ای بوده و بتن حاصل از آن می تواند بسیار کم مقاومت شود. لذا مدیریت زمان برای انجام کلیه فرآیندها بسیار مهم می باشد.
کنترل زمان گیرش بتن در دو حالت مهم می باشد:
- در مواقعی که به دلیل گرمای هوا سرعت گیرش افزایش می یابد و یا به دلیل سرما این گیرش به تاخیر یا حتی متوقف می شود.
- در مواقعی که لازم است در زمانهای کمتر یا بیشتری عملیات اجرائی انجام شود. فواصل زیاد بین تولید و مصرف بتن نیازمند اینست که زمان گیرش تا حد لازم افزایش یابد و یا اجرای سازه هایی که باید به سرعت به مقاومت برسند مانند بتن های پاششی در تحکیم تونل ها و دیوارها که به شاتکریت معروفند.
