بتن در سطح میکروسکوپی، ساختار متخلخلی دارد. کانالهای موئینه بسیار زیادی در بدنه بتن وجود دارد که تمایل به جذب آب دارند. جذب آب در بتن می تواند مشکلات دوامی بسیاری در آن ایجاد کند. نفوذ عوامل خورنده نظیر یون کلراید، یون سولفات، مواد اسیدی می توانند صدمات بسیار زیادی به بتن بزنند که این عوامل خورنده بصورت محلول در آب می توانند به داخل کانالهای موئینه بتن ورود کرده و به داخل بتن حرکت کنند. از دیگر عوامل مخرب بتن ناشی از نفوذ آب، سیکلهای ذوب و انجماد آب در فصل سرماست که در اثر این سیکلها، فشار بسیار زیادی به ماتریس بتن آمده و باعث تخریب این سازه می شود.
برای جلوگیری از عوامل مخرب فوق، باید جلوی نفوذ آب به داخل بتن گرفته شود. روشهای مختلفی برای این کار می توان انجام داد که مهمترین کاری که لازم به انجام است، استفاده از طرح اختلاط مناسب و عملیات اجرائی بتن ریزی دقیق می باشد. میزان کانالهای موئینه بتن رابطه مستقیم با نسبت آب به سیمان دارد و با کاهش این نسبت به میزان قابل توجهی از حجم کانالهای موئینه کاسته می شود. در مواقعی که بتن در معرض آسیب شدید عوامل خوردنده می باشد، بتن با کیفیت الزامی بوده ولی کافی نیست و لازم است که تمهیدات بیشتری برای حفاظت از بتن انجام شود. طیف وسیعی از مواد شیمیائی برای این منظور در صنعت بتن توسعه یافته اند. دسته ای که به شکل افزودنی های بتن می باشند، در زمان اختلاط بتن، به آن افزوده شده و باعث بسته شدن موئینه های موجود در بتن می شوند. برای آب بند کردن بتن سخت شده، طیفی از مواد آب بندی سطحی می باشند که با اعمال بر سطح بتن، دریچه های ورودی کانالهای موئینه را بسته و باعث می شوند آب اجازه ورود به بدنه بتن را نیابد.
