بتن و ملات سیمانی علیرغم استفاده گسترده، از معایبی مانند: استحکام کششی کم، انقباض زیاد ناشی از خشک شدن، مقاومت چسبندگی کم در کاربردهای تعمیراتی و همچنین مقاومت شیمیایی کم، برخوردار هستند. برخی از این معایب را می توان با استفاده از سیمان، ملات یا بتن اصلاح شده با پلیمر برطرف نمود. پلیمرهای مورد استفاده شامل لاتکس ها، پودرهای پلیمری قابل پخش مجدد، رزین های مایع (اپوکسی، پلی یورتان، پلی استر) می‏باشند. ملات و بتن اصلاح شده با مواد پلیمری بتن دارای یک ماتریس یکپارچه هستند که در آن ماتریس پلیمری آلی و ماتریس ژل سیمانی، همگن می شوند. در سیستم های اصلاح شده با لاتکس، پودرهای پلیمری قابل پخش مجدد تشکیل فیلم یا غشاء می‏دهد.