دسته مهمی از افزودنی های شیمیائی بتن با هدف افزایش دوام بتن و مقاومت بتن در برابر عوامل مهاجم استفاده می شوند. اصلی ترین عوامل مخرب بتن به شرح ذیل می باشند:
- یون کلراید: این یون با نفوذ در بتن به سطح میلگردهای بتن مسلح شده و باعث از بین رفتن سطح مقاوم میلگرد در برابر زنگ زدگی شده و زمانی که میلگرد زنگ می زند، افزایش حجم یافته و با فشار زیادی که به بتن می آورد، بتن را منهدم می کند.
- یون سولفات: یکی از عوامل مهم تخریب بتن بوده که از راه نفوذ به داخل بتن باعث انجام واکنش شیمیائی با ترکیبات داخل بتن شده و کریستالهای مونو سولفات را به تری سولفات یا همان اترینگایت تبدیل می کند. از آنجا که دانسیته اترینگایت کمتر از مونوسولفات بوده، در این فعل و انفعال افزایش حجمی رخ می دهد که باعث فشار به بتن و در نهایت از بین رفتن بتن می شود.
- واکنش قلیائی سنگدانه:(ASR): برخی از اشکال سنگدانه، ساختار ناپایداری داشته و در محیط بتن، در حضور یونهای قلیائی مثل یون سدیم وارد واکنش شده و تشکیل ژلهایی با حجم بالا می شوند که باعث ایجاد ترکهای زیاد در سطح بتن می شود.
- نفوذ گاز کربنیک: گاز کربنیک موجود در هوا که در شهرهای بزرگ و مناطق صنعتی غلظت بالائی دارند می توانند در آب حل شده و به داخل بتن نفوذ کرده و فعل و انفعالی را شکل می دهد که به کربناسیون مشهور است. کربناسیون، واکنش بین گاز کربنیک با آهک آزاد داخل بتن می باشد که با خنثی کردن آهک آزاد، محصول کلسیم کربنات ایجاد می کند. اگرچه که این محصول نهائی از آهک آزاد مقاومت بیشتری ایجاد می کند و باعث افزایش استحکام بتن می شود، ولی طی این واکنش قلیائیت بتن کاهش می یابد و زمانی که این قلیائیت از حد معینی کاهش می یابد، سطح میلگردها در برابر زنگ زدگی تضعیف شده و با زنگ زدن آنها، ترکیدگی بتن نتیجه می شود.
- سیکل ذوب و انجماد: این حالت برای زمانی است که بتن در بخشی از عمر خود در شرایطی قرار می گیرد که دمای هوا به پائین تر از دمای انجماد آب رسیده و با یخ زدن و آب شدن مجدد یخ و تکرار زیاد این اتفاق، شبکه بتن تحت تنش قرار گرفته و به تدریج منهدم می شود. برای جلوگیری از انهدام این بتنها، باید در هنگام ساخت از مواد هوازا استفاده شود. این مواد با ایجاد حبابهای ریز و یکنواخت در بتن توزیع شده و در زمان یخ زدن آب، فضائی برای آب مازاد ایجاد می کنند که در این حفرات سر ریز کنند و دیگر به بتن فشار نیاورند.
